Tenk kor utrulig fint det hadde vore viss nokon berre kom hit og ga meg ein klem.
Og berre heldt rundt meg og sa at vesle Sol, alt kjem til å bli bra.
Men det er det jo ikkje nokon som gjer, for korleis skal nokon vite at eg sit her og føler meg heilt bort i natta einsam og trist og redd på ein gong?
Og så kan ein jo tenkje på om nokon hadde kome viss dei visste noko, men det vil ein ikkje tenke på, for når ein er slik som eg er akkurat no, så tenkjer ein berre at ingen hadde gadda uansett, og då trillar tårene igjen med ein gong.
Og derfor tør ein liksom ikkje heilt å seie noko til nokon, heller. Tenk om alle veit det, men ingen kjem.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar