Eg sit akkurat no hjå Steven, med ein halsbetennelse som har gjort meg fullstendig ubrukeleg sidan måndag. Absolutt heile kroppen er vond, og eg har ikkje fått i meg eit skikkeleg måltid på fleire døgn (den tallerkenen med nudlar i dag tidleg reknar eg knapt nok som mat).
Sånn elles er livet som vanleg; opp og ned og rundt og rundt i onde sirklar. Han eg vil ha vil ikkje ha meg, og eg har svært, svært store problem med å takle å vere åleine. Eg er så lei for at eg blir ei slik belastning på dykk som er rundt meg, men eg veit ikkje kva anna eg kan gjere enn å klamre meg til dei eg er glad i.
For å prøve å få meg sjølv på beina igjen, har eg kjøpt meg treningskort på Sentralbadet og speilreflekskamera. Dessutan leitar eg etter ein ny stad å bu, og eg har i alle fall eit par alternativ til studieplassar til hausten. Eg skal ikkje bli ein zombie.
